خانم غلامپور در ابتد به بیان حکمت 269 نهج البلاغه پرداخت و گفت: امام علی (ع) می فرمایند«وَ قَالَ (علیه السلام): النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلَانِ؛ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ، يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ [يُخَلِّفُ] الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ، فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ؛ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ، لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ»؛ امام علی علیه السلام فرمو ند: مردم در دنيا دو گونه كار میكنند: يكى در دنيا، براى دنيا كار مى كند و دنيا چنانش به خود مشغول داشته كه به آخرتش نمى پردازد و مى ترسد كه بازماندگانش گرفتار فقر شوند و حال آنكه، خود از دنيا در امان است. چنين كسى عمر خود را براى سود ديگران تباه مى كند و آن ديگر در دنيا براى آخرتش كار مى كند، پس بهره او از دنيا بى هيچ رنجى به دستش مى آيد. چنين كسى نصيب خود از دنيا و آخرت فراهم آورد و مالك دو سراى شود. در نزد خداى هم آبرومند است و هر حاجت، كه از او خواهد، برآورد.
این پژوهشگر نهج البلاغه اظهار کرد: مردم دوگروهند و گروه اول از خانواده می ترسد، از تهی دستی خود در جهان آخرت نمی ترسد و نادانی که پیوسته در دنیا دست و پا می زند تا برای خانواده و فرزندان ثروت فراهم کند که آینده اشان تامین شود و فردی که خودش گرفتار فقر است در جهان دیگر چیزی برای خود نفرستاده است .
در ادامه افزود: گروه دوم عده ای از آنها افرادی هستند که برای بعد از دنیا تلاش می کنند و دیگری بردن نیاز به کار و کوشش فراوان از دنیا به آن ها می رسد که دراین رابطه دو نظر وجود دارد، اول اینکه بدون کار و تلاش زیاد زندگی ساده را می توان بدست آورد و نظر دوم، اینکه بدون عمل برای دنیا برای آخرتش کار می کند و اگر کار و تلاش با در نظر گرفتن آخرت باشد اشکالی ندارد.
خانم غلامپور اظهار کرد: نظر امام در مورد گروه دوم این است که چنین کسی هر دو سود را برده است و هر دو سرا را باهم مالک شده است و اینکه آنها در درگاه خداوند آبرومند هستند و هرچه خدا بخواهد خداوند از آنها دریغ نمی کند.
وی در پایان افزود: امام صادق علیه السلام به نقل از پدرشان می فرماید حریص دنیا مانند کرم ابریشم هرچقدر بر پیله اطراف خود می تند او را از خارج دورتر می سازد تا زمانی که از غم و اندوه جان دهد.
