به گزارش خبرگزاری حوزه از یزد، خانم معصومه دشت آبادی مدیر مسئول امور پژوهشی مرکز تحقیقات سلامت معنوی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی(ره)یزد در ابتدای دومین جلسه نوجوان پژوهی گفت: کار نویسندگی تنها تولید متن نیست؛ باید ترکیبی از ذوق، تفکر و همکاری باشد. بعضی از شما طراحی می‌کنید، بعضی خوب نقد می‌نویسید یا در نرم‌افزار مسلط هستید. همه این مهارت‌ها در کنار هم به غنای اثر کمک می‌کند.
وی در ادامه از شرکت‌کنندگان خواست تا موضوعات داستان‌های خود را از دل نیازهای واقعی نوجوان امروز برگزینند و ادامه داد: موضوعاتی چون هویت، عدالت، ایمان، ارتباط با والدین، کنترل خشم و فلسفه‌ی نماز از دغدغه‌های اصلی جامعه نوجوان‌اند، نویسنده باید این مفاهیم را با زبان ساده، واقعی و به دور از لحن خشک و تبلیغی در داستان بگنجاند.
نویسنده و مدرس نوجوان‌پژوهی به مسئله کنترل خشم نیز به‌عنوان نمونه کاربردی از آموزش مهارت‌های زندگی در قالب داستان اشاره کرد و اظهار داشت: در آموزش خشم نباید تنها به روش‌های سطحی مانند آب خوردن یا نفس عمیق بسنده کرد. مهارت کنترل خشم از درک احساس خود و شناخت لحظه عصبانیت آغاز می‌شود. در روایت داستان، مخاطب باید یاد بگیرد چطور احساسش را بشناسد و از طریق گفت‌وگو به آرامش برسد.
مدیر مسئول امور پژوهشی مرکز تحقیقات سلامت معنوی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی(ره)یزد یک نمونه از نوشته های طلاب را بررسی کرد و گفت: داستان می تواند تمرینی برای پرورش مهارت خودمراقبتی باشد، مثلا داستانی که در آن کودک می‌آموزد به جای عصبانیت و واکنش هیجانی، احساسش را بیان کند و برای مشکلش راه‌حل بیابد.
دشت‌آبادی، با اشاره به اینکه داستان‌های تربیتی زمانی اثرگذارند که در آن مخاطب به همدلی و قضاوت‌نکردن دعوت شود ، گفت: نویسنده نباید از موضع بالا بنویسد یا شخصیت‌ها را قضاوت کند. باید بتوانیم خودمان را جای دیگران بگذاریم و از نگاه آنان روایت کنیم. نوجوان وقتی می‌بیند نویسنده درکش می‌کند، پیام را بهتر می‌پذیرد.
در ادامه جلسه، دشت‌آبادی به برسی یک نمونه دیگر از آثار طلاب پرداخت و تأکید کرد: ادبیات باید ابزار تربیت عقل و احساس باشد، نه وسیله شعار دادن. نویسنده موفق کسی است که از دلِ زندگی واقعی، مهارت تفکر را به نوجوان بیاموزد.
وی در پایان با تأکید بر دقت نوشتن در مورد موضوعات خاص اجتماعی، گفت: برای نگارش این نوع داستان‌ها باید از منظر علمی و مسئولانه وارد شد؛ چون این موضوعات ویژه گروه‌های خاص‌اند و نیاز به قلمی هوشمند و آگاهانه دارند تا اثر، آموزشی باشد نه تبلیغی.
