به گزارش روابط عمومی مدیریت حوزه علمیه خواهران یزد، آقای حسین حق پناه در نشست مجازی «چگونه با نوجوانان از جنگ سخن بگوییم» با بیان تفاوت بین کودک و نوجوان و بزرگسال گفت: نوجوان کودک نیست و نمی‌شود او را سرگرم کرد؛ از طرف دیگر هنوز آمادگی کنشگری و نقش آفرینی در جنگ را ندارد و سپر دفاعی روانشناختی کافی برای اینکه این همه اضطراب، عدم قطعیت، ابهام و حتی یک جاهایی ترس را هضم کند، ندارد و برای همین باز هم مسئله نوجوان مهم شده، وسط یک جنگ و زد و خورد، وسط تعارضات منطقه‌ای و حتی بین المللی که وجود دارد، حالا ما نگران هستیم که به این نوجوون چه بگوییم؛ نوجوان چون نه کودک است که بشود سرگرمش کرد، نه بزرگسال است که بتواند راحت هضم و تحلیل کند و نقش خودش را پیدا بکند.
وی با اشاره به این که نوجوان یا خودش مسئله رو درک و تحلیل می‌کند یا از اطراف و محیط حقیقی و مجازی اطرافش تحلیل‌ها رو می‌گیرد گفت: وقت آن است که ما بیش از هر زمان دیگری برای نوجوان امروز شنونده باشیم و از او بخواهیم با ما حرف بزند حتی اگر اطلاعات و تحلیل‌هایش را از جاهای درستی هم نگرفته باشد، بخواهیم او بنشید و با ما حرف بزند و بگوید چی شنیده، به نظرش چه مطالبی درست و کدام نادرست است، با ما حرف بزند و بگوید چه احساساتی دارد، فارغ از اینکه چه درست و چه غلط است.
این پژوهشگر حوزه کودک و نوجوان جنگ را امری نامطلوب دانست که در عین حال می‌تواند به یک فرصت تربیتی منجر شود و گفت: جنگ خوب نیست؛ اما رخ داده و حالا که رخ داده می‌شود فعالانه با آن در موضوع نوجوانان برخورد کرد؛ یعنی جنگ به بچه‌ها اجازه می‌دهد بی‌پرده با خودشان، اهدافشان، رویاها و ماموریت و نقششان روبرو بشوند؛ چون مرگ را بیش از هر زمان دیگری نزدیک به خودشان احساس می‌کنند و خیلی از روتین‌ها و سرگرمی‌ها و فیلم‌ها و اینستاگردی‌ها و قرارهای کافه‌ای و گیم نت رفتن‌ها تعطیل شده، حالا بچه‌ها فراغت پیدا می کنند و همین باعث می‌شود یه فرصت پیدا بکنند و از خودشان دوباره بپرسند من واقعا اینجا چیکار می‌کنم؟ من برای چه دارم زندگی می‌کنم؟ چه کاری ضروری است که اگر انجام ندهم دیگر انسانیت ندارم.
وی ادامه داد: باید به نوجوان اعتماد کرد و باری را بر روی دوشش انداخت و کاری را به او واگذار کرد و باید به او فرصت داد تا بتواند فعالیت کند و خود را نشان دهد؛ مثلا از محله شروع شود و نوجوان کنشگر محله شود.
حق پناه گفت: رشد فقط کتاب خواندن و درس خواندن نیست؛ برای همین است که جنگ فرصت است؛ چون آدمها با آن ظرفیت‌های وجودی از خودشان روبرو می‌شوند که قبلاً برایش برنامه‌ریزی نکردند.
وی در پایان با اشاره به زاویه دید نوجوان گفت: یک نکته بسیار مهم دیگر در مورد نوجوان و جنگ این است که زاویه نگاه نوجوان باید عوض بشود، نوجوان می تواند زاویه دید سیاسی، تاریخی، اعتقادی و آینده‌نگری، بقا نسبت به آن جنگ داشته باشد و بر اساس این زاویه دید به تحلیل جنگ بپردازد.
